budafissa

‘Ehhh hallo Julika, komt ge nog werken?’

Oeps. De week ervoor stond ik zelf te ploeteren nadat m’n collega door een misverstand niet op kwam dagen en nu was ik zelf even ongelofelijk dom bezig. Gelukkig woon ik niet ver van mijn werk in de chocoladewinkel, dus trok ik gauw m’n schoenen aan, pakte een pot augurken (een mens moet tenslotte eten en dit was het enige wat ik ready-to-go kon meepakken) en ik was weg. Uiteraard kwam ik natgeregend aan, want België. Toen mijn schort omdeed moest ik even mijn nek buigen en ik kwam tot de ontdekking dat ik twee verschillende schoenen aan had. Met witte sokken. Voor jullie heb ik het nog maar eens op het gemak aangetrokken om er een foto van te maken.

Ja ja. Ik had er zomaar weer eens zin in. Na een lange schrijf-sabbatical was het maar weer eens nodig om een kleine update er uit te gooien. M’n stage bij Charlie is ondertussen af en het was echt helemaal te gek. Bovendien zijn al m’n vakken van het afgelopen jaar binnen en m’n selfiebijbel (Masterthesis) heb ik met een mooi cijfer afgesloten (naar echte Kovácsmaatstafen, dus lekker gemiddeld). Tijd voor zomervakantie 🙂

Over twee weken verlaat ik eindelijk m’n Antwerpse mini hol dinges. Het was leuk enzo, maar het is ook zeker meer dan mooi geweest. Het is weer tijd voor een eigen plekje. (Disclaimer: de volgende zin is ge-biased) En wel op de meest fantastisch briljante plek op aarde.
De 31ste begint Budafissa Chapter 3 en vlieg ik weer fijntjes naar Hongarijevoor heul heul heul lang.

Of ik blijf doorgaan met het schrijven van mijn ongestructureerde verhaaltjes?

Oke tot volgende keer dan. Doegie!

Zo dat was mij het weekje wel! Ik had jullie nog een verhaaltje beloofd, want hoe gaat het nu met mij. In mijn vorige verhaal vertelde ik blij dat ik heb besloten er nog een jaartje er achteraan te plakken. Dat riep her en der vragen op, wat uiteraard begrijpelijk is.

De master die ik volg duurt een jaar, maar omdat straks in april een stage hier in Antwerpen ga doen kom ik zogezegd in de knoei met een aantal vakken die ik moet volgen op de universiteit. De moet ik even op zij leggen en volgend jaar doen. Ik had graag alles in een jaar willen fixen, maar een stage is belachelijk vet dus als ik dan wat langer moet blijven is echt niet erg. Het is hier ten slotte ontzettend leuk.

Maar die laatste vakken kan ik pas in het tweede deel van het studiejaar overdoen. Dus hoe ga ik mij dan vermaken in dat eerste deel na de zomervakantie…daar moest ik niet heel lang over nadenken.

Want als je iets echt wilt, en je doet er heel hard je best voor, dan lukt het ook allemaal echt. Geloof mij, je ouders zeggen het niet alleen tegen je omdat ze van je houden of iets. Het is echt zo! Ik heb de afgelopen weken keihard geknokt en speurtocht gehouden en een aantal brieven gestuurd naar een aantal (in mijn ogen) toffe bedrijven die op zoek waren naar stagairs. Eerst afgewezen, bij het volgende bedrijf bijna erdoor en de derde was raak.

Na de zomervakantie ga ik weer terug naar huis, en met huis bedoel ik geen Nederland of Amsterdam en al helemaal geen Oude Niedorp.

What denken jaj.

Ik ga mijn goedgetrainde achterwerk weer settelen in Budapest tot ten minste februari 2017. Tijdens een skypegesprek liet een aardige mevrouw mij weten dat ze mij dolgraag willen hebben bij een technologische startup die daar gevestigd is. Ik zou er al mijn kennis die ik heb opgedaan de afgelopen jaren tezamen met die creatieve uitspattingen die ik zo nu en dan heb kunnen toepassen in de praktijk.

En als ik goed mijn best doe, dan mag ik blijven. Ik moet natuurlijk eerst terug naar België om de laatste twee vakken (hopelijk) af te ronden. Maar het was allemaal heel flexibel zij de mevrouw op Skype.

Het klinkt voor mij nog allemaal te mooi om waar te zijn. Het is natuurlijk iets wat ik al voor een lange tijd echt als doel voor ogen had. Ik kan daarom ook niet wachten tot de zomer, maar ik moet eerst natuurlijk nog even kneiter hard mijn best doen hier. Ik heb nog een razend interessante masterproef waar ik nu mee bezig ben en je zou toch bijna vergeten dat ik dadelijk in april ook een te gekke stage mag doen waar ik ook ontzettend veel zin in heb!

Dromen die uitkomen, mensen wat briljant blij ben ik.

De ontwikkelingen gaan sneller dan het verbranden van een haar. Maar ik denk dat we weer een stapje dichterbij een kakvrij dak zijn. Een heel klein stapje.

Want er stond een goede week geleden de hele dag een busje van de popo’s voor de deur. Wat overigens niet een heel bijzonder voorval is bij ons in de buurt, dus ik was ook niet zo heel erg van mijn stuk. Totdat ik zag dat de buren (die ik nog nooit in real life had gezien) allemaal bomvolle alditassen naar buiten brachten.

Tot zover mijn ervaring met de buren. De voordeur werd weer netjes dichtgespijkerd en er werd vervolgens nog een flink stuk stevig metaal tegenaan gedingesd. Ik heb geen idee hoe dat heet wanneer je metaal ergens verticaal tegenop dingesd. Je snapt mij, en wanneer dit niet het geval is, dan heb ik hier een prachtig een totaal irrelevant plaatje van ‘Wie heeft er op mijn kop gepoept?’ in het Zuid-Afrikaans.

 Dit bedoel ik overigens niet met dingesen.

De bron van het debakel is in ieder geval met de noorderzon vertrokken, maar de kak ligt naar mijn idee nog steeds op het dak. Er zit een klein beetje vooruitgang in, en het gaf mij weer stof voor een schitterend verslag.

Kort maar krachtig! Ik was na de laatste alinea al begonnen aan een nieuw verhaal, maar die werd naar mijn stijl mokerlang. Ik houd ‘m nog even geheim voor de volgende keer 🙂

Aju!

De examens zijn gedaan en sinds ik had besloten dat ik gewoon nog een jaartje extra ga blijven had ik mijn zinnen gezet op maar drie hele vakken. Dit betekende niet dat het gemakkelijk ging, ik heb namelijk gestreden voor mijn leven. Maar zoals ik al vertelde is de strijd gestreden en alle punten zijn binnen. Nu heb ik mooi een paar tellen de tijd om een stuk kwaliteitsjournalistiek over mijn spannende leven er uit te gooien. Over stront. Een super verrassend onderwerp wat niemand ooit van mij had gedacht dat ik hierover zou gaan vertellen.

Want hoe ga ik dit nu weer uitleggen. Ik had allereerst graag de titel iets anders gevormd, maar nu wetende dat dit er verkeerd ingaat bij mijn Vlaamse vriendjes en vriendinnetjes…laat ik het netjes houden.

Inhoudelijk zit dit debat als volgt: ik zit op kot in een buurt die rijk is aan vele culturen. Dat is uiteraard fantastisch en ik geniet dan ook van het feit dat deze buurt zes miljard winkeltjes rijk is met eten van al deze culturen. Eten vind ik ontzettend interessant en een fijne bezigheid mocht je het nog niet weten.

Terug naar mijn rode draad, ik dwaal weer eens af. Blijkbaar zijn er in deze buurt leden van een cultuur aanwezig waarbij het gebruikelijk is om dagelijks op het dak van de huizen te gaan kakken. Lees gerust de vorige zin nog eens over, het staat er echt.
Zo ligt ons dak en dat van een aantal buren dus bedekt met een royale laag schijt. En nu het af en toe eens een paar graden vriest buiten is het niet echt storend, maar zodra de dooi weer inzet is het weer feest.

De omwonenden vinden het dan ook kapot makkelijk om bij ons aan te kloppen, want wij zijn tenslotte studenten en die doen dat natuurlijk na een X aantal pintjes. Maar helaas, wij genieten ook gewoon van een heus toilet. Zowel wij als de huisbazin zijn niet echt ondernemend, dus voor nu zit er niet echt schot in de zaak.

Maar op de een of andere manier lijk ik er niet zo heel erg veel last van de hebben, ik ben een boer dus ik weet hoe stront ruikt. In ieder geval: stay tuned (als we besluiten iets te gaan ondernemen, misschien van de zomer als het lekker gaat broeien op het dak).

Mijn ondertussen afgetrainde derrière vroor er af (man wat een kou) toen ik vanochtend langs een legertank fietste. Die stond royaal geparkeerd tegenover Centraal Station. Die staat daar natuurlijk niet voor niets, die mag daar ook zeker nog even blijven staan wat mij betreft.
Ik pak mijn agenda er bij, want ik heb een hoop in te halen.

Ik blader eventjes terug hoor! Oke, vijf weken geleden kwam Jen langs.En als zij langskomt, dan bestaat het leven alleen nog maar uit consumeren van etenswaar. De rest kan de bout hachelen. Hier wat actiefoto’s.

Pizzagainz.

Coffeelabs.

Jen haar debuut met stokjes.

Een alinea voor de insiders: Vier weken geleden ging ik maar weer eens naar huis, want: jaarconcert van de crème de la crème van de luchtvaart. Ik was erg laat met mijn kaartje bestellen dus ik kon niet meer veilig tussen papa en mama zitten. MAAR ik mocht daarentegen (geheel toevallig) zitten naast eindbaas Jan de Zwaaier. Hij wilde beslist niet zwaaien die avond, maar op een gegeven moment moest hij toch van Anita Meijer. En wel van links naar rechts. Hij zwaaide de hele Meerse er uit. Ik en de mevrouw rechts van mij durfden in ieder geval zeer zeker niet te zwaaien.

Drie weken geleden liep ik een stukje mee met de Climate Miles en mocht ik met random mensen praten om daar vervolgens een stukje over te schrijven. Lopen + ouwehoeren + op je telefoon aantekeningen maken = innige knuffelsessie met de stoeptegels (zie ook dit maal hieronder voor de actiefoto). Kortom: het was een fantastische ochtend met als souvenir een stijve nek die mij ongeveer twee dagen gezelschap hield.

Kovács, daar ga je.

Mocht je druk bezig zijn geweest met het epileren van je grote teen en heb je daardoor mijn verslag van deze helse survivaltocht nog niet gelezen…je krijgt een tweede kans.

En nu hoor ik je denken, what happened met de schapenballen challenge? Die hebben Diana en ik genegeerd. Het werden (kapot lekkere) naanbroodpizza’s. Deze pizza’s hebben de actiefoto’s helaas niet gehaald.

Het was weer een genot om jullie een kijkje te geven in m’n keuken. Ik ga weer een kijkje nemen in de journalistiek syllabus. Vlamingen houden iets meer van lezen dan ik. Dames en heren, alvast een fijne pakjesavond!

Hallokidokie!

Ik dacht ik knal er nog maar even snel een verhaaltje uit voordat ik naar mijn Happy Place ga (drie keer raden waar;) over een paar uur. Inclusief de taal- en stijlfouten die je van mij gewend bent. Ik dacht het is toch weer een klein tijdje terug en ik heb ondertussen weer genoeg meegemaakt om degelijke content te creëren. En los!

Precies drie jaar geleden was ik hier ook, maar vooral niet om te studeren. Ik heb mij dat weekend uitstekend vermaakt middels gebruik te maken van de Vlaamse cafécultuur. Het gezelschap (EOS, duh) waarmee ik mij had samengevoegd doet dit ieder jaar en daarom leek het mij uitermate fijntjes om het dit jaar nog eens over te doen (maar dan voor een avond, want ik word ook oud). De hele avond ging van déja vu op déja vu en dat was dus dikke prima weer. Steffi, het was rete gezellie en bedankt dat ik mee mocht!

Daarnaast was die dag dat ik met mijn CV ging strooien in de stad ook op een succesje uitgelopen. Ik ben nu twee dagen in de week in actie als een echt Mevrouw Pralientje bij Leonidas. Zolang ik maar met eten in de weer ben, ben ik in mijn element. Je weet.

En toen en toen. Ik wil zo veel vertellen, maar ik heb gewoon even geen tijd om te tikken. Ik ben alleen maar aan het
rennen en vliegen, want ik moet over twee uur daadwerkelijk rennen en dan vliegen. Maar oke, dit kan ik natuurlijk niet overslaan. Ik had weer even een kleine Budapest reünie met Diana :). We hebben eerst van alles in een wok gegooid en dat opgegeten. Natuurlijk was dat vet lekker geworden. Vervolgens hebben we de weddenschap gesloten dat we de volgende keer samen een hele schapenbal gaan consumeren. Tot slot hebben we die weddenschap verzegeld met een paar drankjes in de Muze (een Jazzcafé waar toevallig die ene avond dat wij er waren salsamuziek werd gespeeld). Dus de volgende keer, naja. Schapenbal dus.

Ik vergeet bijna waar het allemaal om draait, namelijk het studeren. Want dat is officieel nu ook eindelijk echt voor mij begonnen. Na een ultra lange vakantie van ik weet niet hoe lang mocht ik vandaag toch echt gelijk drie uur lang shinen in college. En ik kan nu al met een gerust hart zeggen dat er gevochten moet worden dit jaar. Ik ben scared as fuark, maar we gaan er wat moois van maken. Ik denk in ieder geval alweer een briljant onderwerp te hebben gevonden voor de masterproef (scriptie). Maar ook daar moet ik eerst een hele verantwoording voor schrijven, dus dat houd ik nog even geheim totdat ik zeker weet dat ik dat onderwerp mag doen.

Oja en uitzicht op een dak, klassieke muziek in de vrieskou en regen, Bacheloruitreiking, meester Jos, mijn voorlicht is gejat (ik woon namelijk weer in de ghetto, hoe zoek ik het uit). Zie de foto’s hieronder, hopelijk verduidelijkt het wat. Maar ik moet nu echt gaaaaan. Over een paar uur vlieg ik lekker naar de echte Budafissa om een paar dagen te chillen met pap, mam en dem Ghunterchen.
Tot subiet sjoekes van me!

                 Wats deze kaolo fotokwaliteit -.- Excuus voor dat.

En ten tweede: de blog is opnieuw vormgegeven. Stukken fresher al zeg ik het zelf. Desondanks houd ik de naam maar hetzelfde, want antjefissa klinkt dus voor geen ene doorzichtige euro.

En door! Ondertussen leef ik al weer vroeg in de ochtend van 30 augustus en lig ik lekker weg te zweten na een welverdiende mok warme melk in mijn poepie lege Uilenstedekamertje. Welverdiend, omdat alles wat ik kon inpakken heb ingepakt. De rest moet ik vandaag aan pap en mam overlaten gezien ik weer de hele dag vrolijk broodjes mag verkopen aan de rijke tata’s van de Stadionbuurt.

Na 2,5 jaar is het doei Uilenstede en als ik even heel eerlijk mag zijn, MAN MAN MAN WAT HEERLIJK. Ik heb het er ontzettend leuk en fijn gehad, maar ik vind het alles behalve vervelend om het achter mij te laten nu het zo een ongelofelijke teringzooi is, aka combinatie van woestijn en drijfzand. Je hoeft niet meer naar de Ardennen om te survivallen, je kan je hart sinds een tijd ook ophalen net over de grens van Buitenveldert. Gratis toegang, fantastische gastronomische faciliteiten (de pizza shoarma voor 6 hele euro’s kan ik je van harte aanbevelen) én met een beetje geluk is er loslopend wild de bewonderen (Lees: Vladimir de Uilenkat, heeft overigens een eigen Facebook pagina; heuse potloodventers; de bekende Uilenstederukkers).

Maar oke, het blijft wel een toffe plek om je studententijd door te brengen. Maar voor nu heb ik er wel genoeg van gehad, maar dat betekent ook dat ik dit kunstwerk van hiernaast waar ik negen weken op heb lopen zweten ook achter moet laten. Dat is jammer, maar ik denk dat ik het erger had gevonden wanneer de Haribo trekdrop definitief uit productie werd genomen. Hangt helemaal niet samen, maar dat had ik wel erger gevonden.

De stellage waarmee deze fantastische compositie is vastgelegd is ook nog wel het vertonen waard. De rode brillenkoker diende ter ondersteuning van mijn telefoon.

En een witregel verder en het is alweer 3 september, vet snel bam. Maar het is al mijn tweede hele dag hier en ik heb ontelbaar veel dingen gedaan. Of ze leuk waren om te doen is een ander verhaal, maar hé wat moet de mens zonder het middeleeuws ikwilgraagkortingkrijgen-bewijsdocument, beter bekend als de bonuskaart. Daarnaast dacht ik het briljante idee te hebben om even langs een aantal winkels te gaan en mijn CV in te leveren, want ik ben er achter gekomen dat het ook hier niet allemaal gratis is, dus een bijbaantje vind ik wel weer gezellig. En oja, ik ging even de boel eens bekijken in de universiteitsbieb. Maar de buitenkant zag er mooi uit hoor.

Wat ik helemaal niet heb gedaan, en wat tegenwoordig tegen mijn normaal functioneringsgestel ingaat, is dat ik hier nog niet heb gesport. Helemaal kut, en als ik de basic fit moet geloven duurt het nog wel even voordat mijn abonnement is omgezet. Maar vandaag had ik er een beetje m’n buik vol van en ben ik maar even een andere gym gaan bezoeken, chapeau voor het bestaan van de dagpassen. Heerlijk gebeukt, ik ben weer helemaal blij.

Voor de rest houd ik het de komende paar dagen even rustig, er komen een heleboel leuke dingen aan deze maand en gezien ik de afgelopen tijd heel veel en keihard heb gewerkt bij Marqt, houd ik maar vakantie. Want die heb ik nog niet gehouden deze zomer.